Cruise 14

Vlak voor het diner zaten we nog gezellig te keuvelen met een groepje Nederlanders met de muziek van de Neptunes op de achtergrond. Dat is niet vaak voorgekomen, meestal waren het Engelsen, Duitsers, Amerikanen of Canadezen. Na het diner gingen we daar nog even de marmeren dansvloer op. Ik mocht geen ingewikkelde danspassen maken van Lucia.

Op dek 11 rond het zwembad bleek een fantastische tentoonstelling te zijn van kunstwerken te zijn, gemaakt door de koks aan boord. Dat varieerde van chocolade, marsepein, brood, taarten, fruit, groenten tot ijssculpturen. Na afloop van de tentoonstelling werden de taarten en de chocolade geserveerd. Wij zijn maar voor het serveren naar bed gegaan, we hadden geen trek. Ik heb nog wel zo opgepast maar ik ben toch aangekomen.

We moesten de klok weer een uur terugzetten waardoor het verschil met Nederland nu 9 uur is. Het schip begon steeds meer te rollen en te stampen en kraakte in zijn voegen. Na Lucia heeft de airco mij nu ook te grazen genomen. Ik hoop dat dit over is als we het vliegtuig in moeten.

We hebben het idee dat we hier al jaren wonen en onze stateroom is inmiddels ons huis geworden. Maar vandaag lopen alweer tegen de harde werkelijkheid aan. We moeten onze koffers pakken en een bijeenkomst bijwonen over het ontschepen morgen.

De storm is overigens voorbij en je mag weer op dek maar daar is het best koud. Wij hebben de temperatuur in onze stateroom op 24 à 25 graden gehouden, ’s nachts en overdag. Dat is best lekker. We zien nog steeds Mexico aan stuurboordzijde voorbij glijden maar de kust is gehuld in nevelen. Vandaag gaan we in ieder geval nog een paar leuke activiteiten aan boord ondernemen. Lucia gaat bijvoorbeeld een cursusje volgen hoe je dieren van handdoeken kunt vouwen. Elke dag vinden we zo’n dier, gevouwen door onze steward of een van zijn collega’s. Die zijn heel leuk. Gisteren hing er een aapje aan de lamp.

Nadat we ons ongeluk nog even hadden beproefd in het casino deden we mee aan een van de verschillende gratis loterijen aan boord. Daarbij won Lucia een leuke hanger. Tijdens de informatiebijeenkomst vlak daarvoor vertelde de cruise director verschillende anekdotes. Of ze allemaal waar zijn????? Maar een daarvan was wel erg grappig. Een dame vroeg hem: ”Slaapt het personeel hier ook aan boord?” Hij kon het niet nalaten te antwoorden: “Nee, ze worden elke avond per helikopter opgehaald om de avond en nacht bij hun geliefden door te brengen.” Toen ze na afloop van de cruise de tevredenheid enquête had ingevuld, had ze overal uitstekend voor gegeven op één ding na dat ze ook beschreef. Ze vond alles fantastisch maar het geluid van de helikopter had ze elke keer toch heel vervelend gevonden!

Ineens klonk er een alarm, zeven lange tonen. Veel mensen bleven stilstaan. Even later hoorden we de kapitein uitleggen dat dit een echt brandalarm was en dat we bij bepaalde delen van het schip moesten wegblijven. Niet veel later werd het brandalarm opgeheven; het bleek om een lekkende stoomleiding te gaan in de machinekamer van het zwembad.

We hebben de gehele dag op zee gezeten en het was best koud, 17 graden Celsius. ’s Avonds woonden we nog de eindvoorstelling bij in de Showroom at Sea, een heus theater met alles erop en eraan. Daarna nog even naar de karaoke om voor Lucia “The wind beneath my wings” zingen en daarna de koffers inpakken.

De volgende ochtend lag het schip al vroeg aangemeerd. Je voelt het niet eens. Het is toch wel knap dat ze zo’n groot schip precies op de juiste plek krijgen zonder dat je een stootje voelt.

Bij het ontbijt keken we uit op het vliegdekschip Midway dat nu als museum dient.

Ondertussen waren ze bezig om het schip te bevoorraden. Wat een logistiek, geweldig. Maar op gegeven moment stonden we toch bij de douane waar Lucia, zoals elke keer weer, een aantal keren opnieuw haar te droge vingers op het scherm moest drukken voor vingerafdrukken. Maar uiteindelijk lukte het. Ik kreeg nog een stempel op een papier voor het berenpaspoort van Kyara. Daar zal ze blij mee zijn.

	Eenmaal op de kade kwam de kater. De website van het boekingskantoor gaf aan dat er een shuttleservice was. Daar hadden we het hotel op uitgekozen maar dat was niet zo, dus eerst een vermogen besteed aan telefoonkosten en toen nog eens aan een taxi. We waren meteen bijna blut. Kan ik weer mee aan de gang bij Venere als ik thuis ben. Venere is een boekingskantoor.
Even de koffers uitzoeken

In het hotel  aangekomen vroegen we uitgebreide informatie over San Diego en hoe we de volgende dag op het vliegveld moesten komen.
We moesten een keuze maken voor deze middag dus kozen we voor “The old town”. Daar hebben we geen  moment spijt van gehad.

We pakten eerst het treintje en na een overstap stapten we voor de deur uit.

Ik ken de geschiedenis niet van dit oude stadsdeel maar ik denk dat dit een van de oudste delen van San Diego is.  Het was ontzettend leuk. De bouwstijl lijkt op die van het oude wilde westen. Op een groot plein staat de vlaggenmast. Er waren zulke leuke winkeltjes en marktjes te bewonderen.

In een van de etalages zagen we een afbeelding van Hello Kitty. Tenminste, dat dacht ik. Toen ik schaterend voor de etalage een foto stond te nemen, stroomde het volk toe en lachte mee. Niet lang daarna stond de gehele winkel vol. We besloten geen rondrit te nemen maar verder te winkelen en rond te kijken.

Wij besloten onze vakantie met een maaltijd in een leuk Mexicaans restaurant. Een opgerolde tortilla lag erbij op het bord en de enorme cola hoorde daar natuurlijk ook bij. Dit was een waardige en gezellige afsluiting van onze vakantie want onderweg naar het vliegveld zullen we wel niet veel beleven. Het was de gehele dag lekker weer, zo’n 25 graden. Het is hier winter!

We namen de trolley terug. Gek hoe het voelt als thuiskomen als je in je hotelkamer aankomt. Ik liep eerst nog even naar de receptie en kreeg daar de informatie over hoe we morgen op eenvoudige wijze naar het vliegveld konden komen. Wel, dat was me een meevaller. We stappen morgen op de trolley, dat is een treintje, en stappen na een minuut of twintig over op een bus die ons rechtstreeks naar het vliegveld brengt. En dat voor $2,50 per persoon voor de gehele rit. Nu kunnen we op het vliegveld nog ontbijten en dan zijn we blut.

Dit was het dan weer. Ik hoop dat jullie tijdens het lezen een beetje meegereisd hebben met ons. Voor ons was het de moeite waard. Overmorgen zijn we weer thuis in de harde werkelijkheid.
San Diego, 1 februari 2013.